Gabber Movie




Sevusevu

Wie in Fiji zeilt krijgt er mee te maken: Sevusevu. Het is een oud ritueel met een commercieel randje.
Hester is aan boord gekomen vandaar dat we eerst naar de douane in Lautoka moesten voor het aanpassen van de crewlist en het regelen van een cruising permit. De administratieve handelingen kostte ons een dag maar daarna werd er koers gezet naar het eiland Waya van de Yasawa groep. Er zijn 2 ankerplekken in Waya, de een nog beroerder dan de andere. Bij de minst ongunstige heeft Gabber 2 dagen liggen rollen op de oceaan golven. Bepaald niet comfortabel maar dat hoort nu eenmaal bij het zware bestaan als wereldzeiler. Het volgende eiland was Naviti en volgens de pilot is Sevusevu noodzakelijk. Voordat u denkt dat het om het ritueel slachten van je partner gaat zal ik uitleggen wat het is. Sevusevu is het krijgen van toestemming om te ankeren in het grondgebied van het dorp. In het begin van de middag zeilden we de baai van Naviti binnen. Aangezien er geen andere manier is om je boot te parkeren laat je je anker (nog zonder toestemming) op een geschikte plaats vallen. Daarna zijn we met het bijbootje aan wal gegaan en werden we opgewacht door Reina. Een zeer vriendelijke vrouw van in de dertig. We maakten kennis en zij bracht ons, voor het Sevusevu ritueel, naar het dorpshoofd. Het bleek een vrouw van 97 te zijn. Voordat we haar huis in mochten moesten de schoenen uit, zonnebril en hoed af en een doek om de blote benen van Hester. We gingen op de grond zitten tegenover het dorpshoofd. Volgens de traditie geef je cava. Cava is de wortel van een plant en wordt gebruikt om een alcoholisch drankje van te brouwen. Helaas hadden wij geen cava aan boord. We lazen pas over Sevusevu toen we al vertrokken waren van Lautoka waar je cava op de markt kan kopen. Als alternatief hadden we een paar blikjes Smak meegenomen. Smak is ingeblikt vlees wat aan boord is als je door hoge golven genoodzaakt bent een eenvoudige maaltijd te maken. Geen delicatesse maar wel enigszins eetbaar. Onzeker gaf ik de blikjes aan het dorpshoofd. We hadden namelijk geen idee of de gift gewaardeerd zou worden. Ze bleek er blij mee te zijn, althans die indruk hadden we... Ze sprak een paar zinnen in het Fijiaans en wij vertelden wat we op Naviti wilden gaan doen. Reina verzorgde de vertaling en zei tenslotte dat we welkom waren op het eiland. Volgens de traditie wordt er daarna gezamenlijk cava gedronken maar in ons geval bleef de drank in de kast. Het was tijd voor het commerciële deel. De kettingtjes en kraaltjes werden uitgestald. Mede omdat we ons min of meer verplicht voelden kochten we een armbandje en een paar kettinkjes. De prijs die betaald moest worden viel niet bepaald in het lagere segment maar als je het vergelijk met het liggeld in de haven van Vlieland waren we ongeveer 9 keer goedkoper uit. En bovendien een mooie ervaring en een paar kettinkjes rijker!

Ruud



Naar boven